Brüggen 2007

De eerste cursus: Brüggen (Dld)

Eind januari 2007 kwam ik er achter dat er een cursus van een week werd georganiseerd in Brüggen, 45 km ten westen van Düsseldorf, in Duitsland. Deze cursus zou worden gegeven door de College of Piping, een instituut dat zich al meer dan 60 jaar richt op het bevorderen van het spelen van de Schotse doedelzak. De cursus was gepland te beginnen op zondag 11 maart 2007. Dat was dus kort dag! Ik heb me vlot ingeschreven en kreeg zowaar antwoord dat ik geplaatst was. Yeah!

Ik had eigenlijk geen idee wat me te wachten zou staan, maar ik had nou éénmaal zoiets van: dit moet doorgaan! De reis duurde iets minder dan drie uren, ondanks de hevige regenval. Rond de klok van ëën stond ik voor de deur van de plaatselijke jeugdherberg, de locatie die voor de gelegenheid in zijn volledigheid was afgehuurd. Een perfecte locatie naar later bleek. Ter ontvangst was er thee en koffie klaargezet, vergezeld door een aantal heerlijke vruchtentaarten.

Uiteindelijk rond 17.00 uur was iedereen zo'n beetje binnen. Er bleken meer dan 60 personen zich te hebben aangemeld voor deze cursus en dat toog nu allemaal naar de twee eetzalen voor het avond eten. Heer O. B. Bommel zou het vast en zeker een 'eenvoudige, doch voedzame maaltijd' hebben genoemd. Het avondprogramma nam om 19.00 uur een aanvang en duurde tot 21.00 uur. De leraren werden voorgesteld en dat waren:

• Robert Wallace, Hoofd van de College of Piping
• Joe Wilson, een Pipe Major uit een Schots regiment met een uitstekende staat van (muzikale) dienst
• Barry Donaldson, Ex-Pipe Major van de Strathclyde Police Pipe Band
• Robert Watt, één van de twee 'jonge honden', maar toch al zeer bekend in de wereld van de Schotse doedelzak
• Stuart Cassels, ondanks z'n 27 jaar een geweldige piper, met navenant veel 'gold medals' voor gewonnen solo competities
• David Johnston, Pipe Major van de Rhine Power Band en uitbater van de Piper's Corner Shop, maar ook de grote organisator achter deze cursus

De cursisten kwamen uit de volgende landen: Duitsland (uiteraard), Groot-Britannië, Oostenrijk en Zwitserland. Nederland was van noordoost tot zuidwest vertegenwoordigd door Franz Oosthoek en mij.

Aansluitend op deze introductie werden de cursisten één voor één voor een indelingscommitee geroepen om te bepalen in welke groep men zou worden ingedeeld. Ik kwam in de groep die zou gaan voor het 'Level 2' certificaat. Gezien mijn bijna 20-jarige ervaring als doedelzakspeler is dit eigenlijk niet bijster hoog, maar desondanks heb ik een groot aantal dingen geleerd en evenzovele dingen moeten afleren. Het moge hieruit blijken dat ook de muzikale leiding van de eigen band de wijsheid bepaald niet altijd in pacht heeft! Om kort te zijn: dit had ik tien jaar geleden al moeten doen. Sterker nog: iederéén moet dit van tijd tot tijd doen.

Na negenen was er tijd voor verdere onderlinge kennismaking, al dan niet vergezeld van een biertje. Eva, zij bestiert deze Jeugdherberg, had een voorraadje bier ingeslagen, dat zeker voldoende werd geacht voor twee dagen. Om half twaalf 's avonds heeft zij nog maar eens een voorraadje bij een goede, bevriende drankhandel opgehaald. Nu iets meer. Daarom konden we om twee uur 's nachts naar bed, want het bier was op...

Dit heeft zich iedere avond herhaald en derhalve zat de stemming er goed in. Er was eigenlijk nooit sprake van groepsvorming. Iedereen sprak en musiceerde met iedereen en weer met anderen. Geweldig, wat een sfeer!

Wat heb ik ermee bereikt? Het enige tastbare is een certificaat. En verder een prachtige groepsfoto. Het niet-tastbare bestaat uit een grotere kennis van zaken omtrent het spelen en onderhouden van de Schotse doedelzak, the Great Highland Bagpipe. En dat wil ik u bij geval graag eens laten horen!